اسمس های ناب از یاد رفتن و فراموش شده

غریبه بود ، آشنا شد ، عادت شد ، عشق شد ، هستی شد
روزگار شد ، خسته شد ، بی وفا شد ، دور شد ، بی گانه شد
ولی فراموش نشد

.

.

.

.

هنوز روی خاکیم یادمان نمیکنند ، وای به روزی که خاکمان کنن

.

.

.

.

آرزوی من اینست که دو روز طولانی
درکنار تو باشم فارغ از پشیمانی
آرزوی من اینست یا شوی فراموشم
یا که مثل غم هر شب گیرمت در آغوشم

.

.

.

.

هروقت تونستی برف رو سیاه کنی
کلاغ را سفید کنی
هروقت تونستی آتش را ببوسی
تو آب نفس عمیق بکشی
هروقت تونستی اشک سنگ رو ببینی
شادیه غم را ببینی
اون موقع من تو را فراموش خواهم کرد

.

.

.

.

فریاد من از داغ توست ، اینگونه خاموشم نکن
حالا که یادت میکنم ، دیگر فراموشم نکن

.

.

.

.

سخت ولی من میتونم ، سخته ولی من میتونم
این جمله رو اونقد میگم تا که فراموشت کنم

.

.

.

.

اگه فراموشم کنی میرم سراغ سرنوشت
میگم چرا اسم منو فقط تو قلب تو نوشت ؟
اگه فراموشم کنی سلطان قصر غم میشم
مثل یه شمع بی فروغ ، لحظه به لحظه کم میشم

.

.

.

.

گفته بودم بعد از این باید فراموشش کنم
دیدمش از یاد بردم گفته های خویش را
تا به من نزدیک شد گفتم سلام ای آشنا
گفتم اما نشنیدم جز صدای خویش را

.

.

.

.

از بس که غصه تو قصه در گوشم کرد
غم های زمانه را فراموشم کرد